1911

Lwów. Mecz przeciw Czarnym. Tydzień wcześniej Cracovia zawitała w gości do Pogoni pokonując ją 4:1. Sympatycy tegoż klubu („Poganiacze”) udali się zatem na mecz Pasów z Czarnymi w nadziei, że … lokalny rywal też przegra i cieszyli się z każdego momentu słabszej gry „Powidlaków”.

Mecz przeszedł też do historii  z innego powodu. Z racji brutalnych fauli i braku reakcji sędziego gracze Cracovii opuścili boisko przed końcem meczu przy stanie 1:1. Zdarzenie to spowodowało nałożenie sankcji na Pasy przez Austriacki ZPN – 20 koron kary i czasowa dyskwalifikacja dla Richarda Singera , o czym już kiedyś pisałem tu [1]. Co ciekawe spory pozostały na murawie, a po meczu piłkarze poszli razem na bankiet – opisywałem go tu [2], Więcej zaś o samym meczu tu [3].

1911

Walne zebranie podsumowujące rok 1910 w Cracovii. Klub ma pokaźny zysk, ok 10% budżetu. Postanowiono, że pieniądze te nie zostaną wydane, a stanowić będą fundusz żelazny. Fundusz albo kapitał żelazny to środki, które są nienaruszalne – stowarzyszenie może je trzymać na lokatach i korzystać tylko z odsetek z nich. Zdecydowano o wprowadzeniu obowiązkowych badań lekarskich dla zawodników, zaplanowano również by ubezpieczyć sportowców. Podpisano również wstępne umowy z zagranicznymi trenerami futbolu, lekkiej atletyki i tenisa. Tak, cały czas mówimy o amatorskim klubie działającym raptem 5 lat.

Ile to było 20 tysięcy koron? Kilogram masła można było kupić za 2 korony, kilogram mięsa od 2 koron. 300 koron to bardzo dobra urzędnicza pensja, robotnicy zarabiali po kilkadziesiąt koron miesięcznie.

1911

Lipiec, fragment oficjalnego komunikatu Austriackiego Związku Piłki Nożnej opublikowanego w Illustriertes Österreichisches Sportblatt. Zawodnik Cracovii został zdyskwalifikowany do połowy października.

To bodaj najstarszy znany mi przypadek dyskwalifikacji piłkarza Pasów przez związek.

1911

Warto uważać kogo zatrudnia się w klubie, niektórzy są tam tylko po to by się wzbogacić. W sierpniu 1911 świeżo zatrudniony służący Cracovii okradł piłkarzy z pozostawionych w szatni portmonetek, zegarków i … papierośnic.  Zaraz, zaraz, papierośnice u sportowców?

Warto odnotować, że zdarzyło się gdy młody klub nie miał jeszcze własnego stadionu (dzierżawił stadion zlotowy na Błoniach), miał natomiast własną szatnię w Parku Jordana i zatrudniał pracowników.

Cracovia skupiała zawodników z raczej z lepszych sfer miasta. Widać to choćby stąd, że skradzione przedmioty miały znaczną wartość. Dobrze zarabiający robotnik w Galicji mógł liczyć na jakieś tygodniowo 10 koron niewykwalifikowany, a 20-25 fachowiec.

Bez linku do meczu, bo nie nie mam informacji by jakiś grano. Prawdopodobnie tylko trenowano w przerwie między sezonami.

1911

I klasa nie należy się Cracovii, tylko nam. Tak mówili działacze Sturmu Praga. Tak się nie stało, biało-czerwoni stali się klubem I klasy. A zawodnicy DFC Sturm przyjechali potem do Krakowa. I boisko pokazało, komu co się należy. 4:0 dla Pasów.

100 lat, a jakby nic się nie zmieniło.

O meczu więcej tu [1].

1911

Czarni Lwów – Cracovia. Absolutny klasyk z czasów sprzed I wojny. Tym razem bardzo ostry, brutalny mecz. Po jednej z decyzji sędziego Cracovia schodzi z boiska nie kontynuując meczu.  Poniżej dość jednostronna relacja z prasy lwowskiej. Zauważmy jednak, że mecz meczem, ale po nim wszystko wróciło do normy. Piłkarze obu klubów zgodnie poszli na wspólny bankiet. Co się zdarzyło na boisko zostaje na boisku.

A o tym ostrym meczu więcej tu [1].

W sobotę, 7 maja, minęło równe 100 lat od niezwykłego wydarzenia. Oto polski klub zmierzył się po raz pierwszy z narodową reprezentacją innego kraju. Była to reprezentacja Austrii. Jak łatwo zgadnąć działo się to wszystko na stadionie Cracovii, a ów polski klub to … Czarni Lwów.

W ramach Meetingu Footballowego w piątek zagrali Czarni z Cracovią (i rezerwy Pasów z Makkabi Kraków), w sobotę Czarni z reprezentacją Austrii, a w niedzielę z ową reprezentacją zagrała Cracovia. Z wielu relacji pozwolę sobie wybrać najkrótszą mi znana z pewnego lwowskiego tygodnika Kronika Powszechna w zasadzie nie piszącego wówczas o czymś takim błahym jak sport. No, ale po takim wydarzeniu musieli zrobić wyjątek.

1911

Coraz lepsze wyniki Cracovii i uznanie jej za klub pierwszoklasowy spowodowały wzrost zainteresowania jej piłkarzami. W prasie pojawiły się pogłoski o rychłych przenosinach najlepszych piłkarzy do Wiednia. Zainteresowanie budzili zwłaszcza grający w Pasach obcokrajowcy.

Na szczęście tak się nie stało. Wiktor Traub i Richard Singer zostali w Cracovii jeszcze długo. Białoczerwonych opuścił za to, wysłany przez swoich rodziców, jedyny wymieniany w tym artykule rodowity krakus Józef Lustgarten. Przeniósł się on do … Wiednia. Historia znana jako „Polscy bramkarze na Zachodzie” zaczęła się właśnie od golkipera Cracovii.

Wrócił po paru latach. „Nie mogłem się przyzwyczaić do atmosfery panującej w drużynach wiedeńskich” – napisał w swoich wspomnieniach. I tak właśnie Józef Lustgarten w 1911 otworzył opasłą księgę pod tytułem „Polscy piłkarze, którzy nie odnaleźli się za granicą”.

Kto ciekaw biogramu Lustgartena, niechaj klika tu [1], a kto wspomnienia jego chce przeczytać tu [2].

1911

Prasa zauważą konieczność zmian w składzie Cracovii. Ale i widzi nadzieję. Szansę, że trening i ambicja pozwoli rozjaśnić przyćmione barwy Cracovii.

Mecze o których mowa opisane są tu [1] i [2].

1911

Najlepsze kluby zjeżdżają walczyć z Cracovią. Wśród nich niemiecki klub z Pragi – Deutscher Fußball-Club. A w jego składzie Polak. Władysław Kurpiel (lub Ladislaus Kurpiel jak został zapisany w historii).  Najwybitniejszy gracz, sławny pomocnik – rozwodziła się krakowska prasa. Najprawdopodobniej pierwszy Polak, który grał w czołowym europejskim klubie. Reprezentant Austrii. Przyszły uczestnik olimpiady 1912 roku w Sztokholmie.

Kurpiel jak na gwiazdę przystało Cracovii strzelił gola o czym więcej tu [1]. A o drugim meczu z jego udziałem tu [2]. Listę spotkań reprezentacji Austrii z udziałem Kurpiela zobaczyć można pod tym adresem [3]. A tutaj [4] jest artykuł o nim w niemieckiej Wikipedii.