1939

Jeśli coś dzieje się po raz pierwszy lub rekordowy niemal na pewno jest związane z Cracovią. Nie inaczej ma się sprawa z najszybciej strzelonym hattrickiem w Polsce. Różne są definicje hattricka, poprzestańmy na najpopularniejszej: trzy bramki strzelone przez jednego zawodnika. W przypadku rekordu, o którym będzie mowa śmiało można dodać dodatkowe warunki – nie przedzielone bramką innego zawodnika i zdobyte w czasie jednej połowy.

Rekordowy ten hattrick tym razem chluby Cracovii nie przydaje, bo został nie przez nią zdobyty, a na niej. Przez Ernesta Willimowskiego. Zdobycie trzech bramek zajęło mu … trzy minuty!

Miało to miejsce 30 kwietnia 1939 w Chorzowie, gdzie Ruch pokonał Cracovię 5:1. Ruch był wówczas seryjnym zdobywcą tytułów mistrzowskich – od 1934 tylko raz dał się pokonać komuś innemu. Mianowicie w 1937 uległ Cracovii, będącej beniaminkiem, bo wróciła wówczas do Ligi po rocznej przerwie, a zdobycie tytułu przez beniaminka samo w sobie jest nie lada wyczynem i zostało powtórzone tylko raz w sezonie 1988/89 przez … Ruch.

Wróćmy jednak do sezonu 1939. Wynik 0-0 utrzymywał się długo mimo, że „Cracovia do przerwy miała lekką przewagę i więcej z gry” i nic nie zapowiadało katastrofy jaka nastąpiła w drugiej połowie. Co się stało?

Oddajmy głos reporterowi Przeglądu Sportowego:, który tak to opisał: Druga połowa zaczęła się sensacyjnie i przyniosła w rezultacie 6 pięknie zdobytych bramek. Już w 10 minucie Wilimowski wygrywa na linii 16 metrowej pojedynek z Lasotą, ucieka Pająkowi, pędzi sam do bramki i czeka, aż Pawłowski wybiegnie, by pod wybiegającym skierować piłkę do siatki. Zaraz po tym w odstępach minutowych zdobywa znowu Wilimowski dwie bramki dla Ruchu.

Nieco inaczej rzecz widział dziennikarz IKC, który naliczył minut cztery i to innych: W 7-mej min. następuje decydujący moment dla dalszych losów meczu. Lasota „urywa się” i przepuszcza Wilimowskiego, który solowo uzyskuje pierwsza bramkę nie do obrony z niewielkiej odległości. Sukces ten załamuje kompletnie Cracovię w 9-tej min. Ruch przy stale wzrastającym aplauzie publiczności przeprowadza huraganowe ataki, które kończą się drugą bramką, strzeloną przez Willimowskiego, wskutek nieporozumienia między obrońcą Cracovii a Górą. W 10 min. ten sam gracz uzyskuje trzecią bramką, którą właściwie zawiniła obrona kompletnie skonsternowana.

(kliknij aby powiększyć)

Więcej o meczu – ostatecznie zakończonym 5:1-  na WikiPasach czyli tu [1].

1939

Pogoń Lwów protestuje przeciwko swojemu terminarzowi na jesień 1939. Zadaje pytanie, które nabrało wskutek zdarzeń późniejszych szczególnego wydźwięku: dlaczego Lwów ma być pozbawiony polskiej ekstraklasy na tak długo?

My zaś odnotujmy datę 3 września 1939 – dzień, w którym miały odbyć się derby Krakowa.

1939

Bułgarzy zawiadamiają, że jednak na mecz 3 września przyjechać nie mogą. Nic to, uspokaja Przegląd Sportowy, w żadnym razie nie narusza to naszych przygotowań do meczu z Jugosławią. Selekcjoner Kałuża ma przygotowany skład. Jak zawsze silną podporą reprezentacji są Pasiacy. A zatem gramy z Jugosławią – 6 września 1939.

1939

„Cracovia gdy chce to umie grać z sensem. Ale kto odgadnie kiedy zechce?” – takie oto słowa komentarza padły przy okazji wywiadu z selekcjonerem reprezentacji Polski Józefem Kałużą, tu w wywiadzie nazywanym wodzem piłkarskim.

Józef Kałuża istotnie był wodzem. Nic nie znaczącą amatorską reprezentację Polski doprowadził do sukcesów, którym nikt nie dorównał później aż do czasów orłów Górskiego.

A te słowa z 1939 o Cracovii zauważmy nadal aktualne.

1939

Dziś nieco na smutno. Terminarz Ligi na sezon 1939. Mecze zaplanowano krótko, tylko do końca października. 3 września, na ten dzień planowano derby z Wisłą. Ponoć w mieście wisiały już plakaty. Ta data jest akurat dość dobrze znana, polecam natomiast zobaczyć jakie inne mecze odebrała wojna.

1939

Rok 1937 skończył się dla krakowskiej piłki i radośnie i smutnie zarazem. Do Ligi po roku nieobecności powróciła Cracovia i to w stylu jaki nikt nie potrafił powtórzyć jeszcze przez dziesięciolecia  – będąc beniaminkiem została mistrzem. To radość Krakowa, a smutek miasta to spadek drugiego krakowskiego klubu Garbarni. Ale Garbulki nie zamierzały zbyt dużo czasu spędzać poza ekstraklasą (wówczas w lidze okręgowej). Po roku stary mistrz powrócił.

Poniżej relacja z meczu z Cracovią, na boisku jak zawsze ostro, bo to derby, tu nie ma zmiłuj się. Rewanż miał być w ostatniej kolejce roku, na jesieni 1939…